شهرها همه در ظرف مکان جای ندارند. خداوند مهربان در عالم شهری دارد، که در ظرف زمان قرار یافته است. شهر خدا که در زمانی معلوم و با گنجایشی نامحدود، همه ساله محل اقامت مهمانان خدای بزرگ میشود، همان خانۀ ملکوتی خداست و ضیافتخانۀ ملک پادشاهی پروردگار رحمان است؛ که با عظمت بی نظیری، مانند قلعه ای با برج و باروهای بلند بر روی تپه ای از باغستان بهشت بنا شده است.
شهری که در آن این بار ملائکه به دور ساکنان خانۀ خدا طواف میکنند، و برای پذیرایی از مهمانان خدا محُرِم میشوند.
این شهر باستانی که قدمت آن به ابتدای خلقت میرسد و در جای جای آن اثر قدم های پاک اولیاء الهی پیداست، در ابتدا مهمانخانۀ پیامبران خدا بوده است و هم اکنون آنقدر وسعت یافته است که تمام امت آخرین پیامبر میتوانند به آن راه یابند. کوچه پس کوچه های این شهر قدیمی، همه به خود خدا منتهی میشوند.
با آنکه شهر بسیار بزرگ و پهناور است، اما مسیرها همه کوتاه هستند و سفرها به سرعت انجام میگیرد.کوچه باغ های شهر گرچه قدیمی اند اما فرسوده نیستند. کوچه ها آب و جارو شده با درختانی سرسبز که سایه های پر مهر خود را بدون تاریکی بر رهروان گسترانیده اند، برای پذیرایی از مهمانان خدا، آماده اند. در خم هر کوچه ای نمای دلنشین خانه ای از خانه های اولیاء خدا با نوای دلکشی از تلاوت، توجه تو را به آیه های خدای رحمان جلب میکند.
هزاران فرشتۀ زیبای الهی که هیچ همهمه ای ندارند و جایی را اشغال نمی کنند، در حال پذیرائی اند. با لبهایشان به تسبیح خدا مأمورند و بانگاه مهربانشان به تحسین مهمانان مشغول.
گاهی دستان پر عاطفۀ خود را برای دعوت، به سوی مهمانان دراز می کنند؛ و گاهی برای دعا به ایشان، به سوی میزبان بالا می برند. و خداوند با رضایت، خواسته های ایشان را در حقّ بندگانش اجابت میکند. همه می دانند که خدا دعای ملائک مقرّب خود را هیچگاه رد نمیکند؛ که او خود اینهمه مهِر مهمانان را به دل ملائک انداخته است، و خود از ایشان در دلسوزی برای مهمانان دلجویی میکند.
گروهی از ملائک سفره های پر از مائده های بهشتی را می گسترانند و گروهی دیگر سجاده های عبادت را برای سروران خود پهن می کنند. جمعی از آسمان رازها برای اهل دل می آورند و جماعتی از ایشان نیازهای دلدادگان را به سوی خدا بالا میبرند. مسئلت ها را با اشک میبرند و جوابها را با رشک مینگرند اما هیچ فرشته ای به آدمهای این شهر حسادت نمیکند. هر چه هست تحسین است و تکریم. غبطه میخورند اما غیرت نمی ورزند. نمیدانم چرا ملائک، که ابتدا با تردید به آدم (ع) مینگریستند، هم اکنون، اینهمه به فرزندان آدم علاقه مند شده اند. گویا چنین ضیافتی را از پیش نمیدیدند....
_____________________________________________________
++ این فقط بخش کوچکی از کتاب زیبای " شهر خدا " به قلم استاد پناهیان بود ...
